یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می­گذرد !

زندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می­آویزد

زندگی شاید طفلی­ست که از مدرسه برمی­گردد

زندگی شاید افروختن سیگاری باشد در فاصله 

 رخوتناک دو هم­آغوشی

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر برمی­دارد

و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی­معنی می­گوید

 صبح به خیر

 زندگی شاید آن لحظه مسدودی­ست

 که نگاه من، در نی­نی چشمان تو خود را

 ویران می­سازد

و در این حسّی است

 که من آن را با ادراک ماه و با دریافتِ ظلمت خواهم آمیخت

    فروغ فرخزاد